Terug in Nashville

Dag 31

We gaan weer terug naar Nashville. Het is een beetje een pechdag: we hebben kaartjes voor Andrew Jacksons Hermitage, maar Jesper wordt wakker met migraine. Hij herstelt met behulp van een pil - op tijd om te voorkomen dat het noodplan in werking moet worden gesteld. Dat had bestaan uit het gastbed van de moeder van de AirBnB-verhuurder, die in de boerderij verderop woont, en al helemaal klaar stond om ons te ontvangen. Als blijkt dat het niet nodig is, stuurt ze ons pas na een dikke knuffel op weg. “You need anything? You sure? You take care y’all! Be careful!”

We hebben nog een weekendje in Nashville. We zitten wederom in East-Nashville, dus we kennen de weg nu en de omgeving is bekend. Toen we aankwamen was elk verkeersbord hier een bezienswaardigheid, maar na vijf weken Amerika zijn we daar wel aan gewend. Het is minder spannend, maar Nashville is wel echt een leuke stad, dus het is leuk om hier weer terug te zijn. Het geeft ons ook de kans om een aantal dingen nog eens opnieuw te bekijken, nu met een veel beter idee van (dit deel van) Amerika.

We moeten het een beetje rustig aan te doen, lunchen met een broodje hotdog met kimchi bij Bill’s Sandwich in Shelby Bottom.

Dag 32

Om in te halen staan we vroeg op en rijden we alsnog naar de Hermitage. Dit is het landgoed van Andrew Jackson, die president was in de 1840s. We krijgen een tour in de ‘mansion’ van de president, maar dat is niet zo spectaculair als wij hadden verwacht: in die tijd was de USA misschien nog niet zo rijk en ontwikkeld. Het is eigenlijk gewoon een groot boerenhuis met twee verdiepingen en chique behang.

Als we het landgoed bekijken wordt duidelijker dat Jackson zelf slavenhouder was: veel van zijn vermogen zat daar ook in. We lopen rond op wat vroeger een van de grootste katoenplantages van Tennessee is geweest. Ze doen hier hun best om het verhaal van de tot-slaaf-gemaakten te vertellen. Dat maakt het een interessante middag. 

’s Middags parkeren we de auto in het centrum van Nashville. Toen we hier voorheen waren was het door de week, nu is het weekend: dat is merkbaar, want er zijn veel vrijgezellenfeestgangers op straat met plastic cowboyhoeden, laarzen en korte spijkerbroeken: helemaal de Nashville-look. We lopen langs het stadion waarvan we ons de vorige keer nog afvroegen wat daar precies gebeurt. Nu wordt het al snel duidelijk: er staan nu enorme trucks voor de deur geparkeerd waarmee de stieren ‘Mikes Motive’ en ‘Mister Smack’ naar het stadion zijn gereden.

We duiken snel de bibliotheek in: een tip uit onze reisgids. Een van de zalen is ingericht als een soort museum, helemaal over de Nashville sit-ins van 1960. Dat waren vreedzame protestacties tegen rassenscheiding in Nashvilles lunchcafé’s. Het idee was: zwarte demonstranten gingen gewoon tóch een broodje bestellen bij een café met een alleen-witte-mensen-beleid. 

Omdat het de vorige keer zo leuk was, gaan we daarna nog een keer naar muziekcafé The Station Inn. Vandaag speelt de Becky Buller Band. Wederom een uitstekende show! 
 

Dag 33

Dag 34

Om wraak te nemen op gisteren, hebben we alsnog een whiskeytour geboekt bij George Dickel in Tullahoma, TN. Dit is een kleine destilleerderij, vlak om de hoek bij de echte grote: Jack Daniels. Nog een laatste keer rijden we door de heuvels van Tennessee. Eenmaal gearriveerd leidt een trotse Tennesean ons rond en vertelt trots over de geschiedenis van Tennessee Whiskey. Omdat het 11 uur ‘s ochtends is, slaan we de “tasting” maar even over.

En dan is het einde van de vakantie echt aangebroken. Veel te vroeg leveren we de auto in op het vliegveld, en nu hebben we ruim de tijd om hier deze blog af te typen, voordat we via Detroit terugvliegen naar huis.