Kentucky, deel 1

Dag, euh, 24

Op de dagen dat we wisselen van vakantiehuisje, moeten we ons tussen 10 (uitcheck) en 4 (incheck) een beetje bezig houden. Dit keer is dat wat eenvoudiger, want we hebben een heel eind te rijden. In feite rijden we helemaal terug naar het westen, maar zitten we nu een uur ten noorden van Nashville: naar omgeving Bowling Green, Kentucky.

De autoroute loopt via Virginia, door de ‘foothills’ van de Appalachen. Op weg daarlangs moeten we even stoppen, want Josefien vindt het te mooi om door te rijden. In een valleitje zetten we zetten de auto langs de weg om even te kijken. Meteen komen er twee mannen uit het huis gerend om te helpen: is onze auto misschien kapot? Van pistolen merken we weinig. Een van de mannen verdwijnt gauw weer in het huis. Het is wel tekenend hoe weinig Amerikanen uit de auto stappen: dat doe je echt alleen als er iets geks aan de hand is.  
 

We leggen aan de andere man uit dat we alleen maar even wilden kijken, en dat we het oude huis op de heuvel zo mooi vinden. Zijn ogen beginnen te glimmen. ‘Yeah? My dad grew up in that house.’ Inmiddels weten we, dat als Amerikanen een nieuw huis bouwen, ze het oude huis er gewoon naast laten staan. 

We rijden verder Kentucky in. Van oost naar west rijdend verandert het landschap langzaam van heuvelig naar glooiend, en daarna ook van bossig naar open. We rijden langs wijde maisvelden, en het doet al met al soms best een beetje denken aan Frankrijk.

Halverwege hebben we een stop. Het is een beetje een grap, maar we komen precies langs Corbin, KY, waar de eerste en oorspronkelijke Kentucky Fried Chicken zit. Omdat we toch moeten lunchen, stoppen we hier voor een kipburger (niet voor een ‘bucket’). Hier bereiden ze die nog volgens het originele recept: in een soort snelkookfrituurpan, een techniek die is uitgevonden door de oprichter Colonel Sanders. Het restaurant is tegelijkertijd een museum, waar je alles kunt leren over de Kolonel. Okee, één leuk feitje dan: hij was geen echte kolonel maar een ‘Kentucky Colonel’, een eretitel. Die kreeg hij van de staat van Kentucky voor zijn geweldige impact op het culinaire wezen van Amerika.

In Kentucky hebben we een huisje bij een boerderij gehuurd, zodat we hier ook een beetje tot rust kunnen komen in onze laatste vakantieweek. Hoewel er een autoweg langs rijdt, is het inderdaad vrij kalm hier. We kunnen dus wel lekker zitten op het terras, onder de walnotenboom. Het enige gekke is, en dat is heel anders dan een vakantie in Frankrijk: je kunt niet zo makkelijk een beetje rondkijken in het dorpje, of wat wandelen vanaf zo’n plek als dit, of ergens naar toe rijden en wat rondwandelen, want dat hele wandelen is niet zo’n ding.

Als toerist betekent dat: je moet steeds een plan maken. Daarom besteden we de avond vaak aan naarstig op onze mobielen zoeken naar dingen die we de volgende dag kunnen doen.

Dag 25

Ja, we hebben wat! We hebben kaartjes voor de Lost River Cave, in Bowling Green. Er zijn hier minder bergen, maar wel veel grotten. In deze specifieke grot stroomt een ondergrondse rivier, en daar kun je met een ‘guided tour’ een stukje op varen. Het is een toeristenattractie, maar toch ook best spannend. Over deze grot zijn in elk geval veel goede verhalen. Jesse James heeft zich een tijdje verstopt in deze grot, nadat hij een bank had overvallen. En in de jaren ‘50 zat er een jazzclub in.

Na dit avontuurtje rijden we een uurtje naar Henderson, Kentucky. Gisteren hebben we op tv (lokale zender Kentucky 2) gezien dat er een gratis bluegrassfestival is, dus ja hoor, daar gaan we dan maar weer. Henderson blijkt een schattig stadje te zijn, iets ruimer opgezet dan wat we tot nu toe hebben gezien. Het festival is in een park pal aan de Ohio River. Dit is de noordelijke grens van Kentucky: aan de overkant begint Indiana. 
 

De muziek blijkt eigenlijk nog een stuk leuker dan we hadden gedacht. De Kody Norris Show is hier steeds op de radio, en is dus wel bekend. Maar Green River Review blijkt te worden ondersteund door bluegrassgitarist David Grier, een bekendheid (dat is relatief) en David Peterson speelt echte old school Bill Monroe. We blijven hier de hele rest van de dag hangen: we wandelen nog een stuk langs de Ohio heen en weer. Bekijk hier een video, sfeerimpressie. Jammer genoeg krijg ik Josefien niet zover, dat ze de ‘deep fried Oreos’ wil proberen.

Dag 26

Voordat we op vakantie gingen, heeft Jesper op zijn e-reader een biografie van Abraham Lincoln gezet. Elke avond leest hij weer een paar procent in dat boekwerk.

Wat wil nou: Lincoln is geboren in Hodgenville, Kentucky. We doen dus een dagje Abe: we bezoeken het Abraham Lincoln Birthplace National Historical Park, we gaan naar het daarnaast gelegen Abraham Lincoln Museum, en naar Abraham Lincolns Boyhood Home, iets verderop.

In het National Park staat een bombastische Griekse tempel, waarin (vermoedelijk een replica van) de blokhut staat waarin Honest Abe is geboren. We volgen hier een tour van een ‘park ranger’. Dat is een man met een pak en een hoed, die een gedetailleerd verhaal vertelt over de manier waarop Abraham wordt herdacht. Hij kiest zijn woorden heel zorgvuldig, want zowel Democraten als Republikeinen claimen Lincoln als held (hij heeft de Republikeinse Partij opgericht, maar ook de slavernij afgeschaft en namens de unie oorlog gevoerd met de zuidelijke staten, waar Kentucky trouwens soort van neutraal in stond). Soms missen we wat context: maar de ranger legt Josefien graag uit waarom hij ook alweer vermoord werd. Spoilers!

Hierna bezoeken we het museum over Lincoln. Hier doorlopen we het hele verhaal van begin tot eind. Dit keer geen museum met flashy introductiefilms en interactieve panels, maar gewoon ouderwetse wassen poppen en krantenknipsels. In de giftshop kopen we een boekje met wijze quotes van ‘honest Old Abe’ en een buste gemaakt van steenkool.

Het is weer eens tijd voor wat zoetigheid. Dat treft: tegenover het museum bevindt zich ‘the Sweet Shoppe’ en daar kopen we fudge (walnoot/ Kentucky bourbon-smaak) en een milkshake (een halve liter ijs met een beetje melk en wilt u er slagroom bij? Welja). 

Tot slot rijden we nog naar het Boyhood Home, de boerderij waar Lincoln dan heeft gewoond tussen zijn tweede en negende (daarna verhuisde hij weer naar Indiana). Hier is niet zoveel te zien, maar het is wel een mooie plek voor een wandeling. Helaas slaat het weer om en regenen we helemaal nat.

Soppend stappen we de auto in. De tomtom heeft het weer in de bol en stuurt ons op een zandweg recht de wildernis in. Eerst is het nog wel geinig en genieten we van het mooie uitzicht, maar als we hobbeldebobbel een boerderij passeren met groot bord KEEP OUT, en de auto daarna bijna wegzakt in een groot gat in de weg besluiten we toch maar om te keren. Dat kan niet anders dan achteruit (hoera voor de luxe chevvy met achteruitkijkcamera)! Bij een boerderij zien we in onze spiegels twee verbaasde boeren opdoemen. Gelukkig ook weer geen guns, en we mogen keren op hun erf. ‘Yeah, this used to be a road…’ horen we de een tegen de ander mompelen.

PS: Naderhand lezen we in de Volkskrant over het racistisch verleden van Corbin, onze tussenstop. Beetje willekeurig waarom de Volkskrant schrijft over dit stadje, maar dit geeft wel wat context.