Kentucky, deel 2

Dag 27

We waren al in een grot met ondergrondse rivier. Vandaag doen we de reuzenversie daarvan: we gaan naar Mammoth Cave. Dat is het grootste grottenstelsel van de wereld: meer dan 400 mijl lang. (En elk jaar ontdekken speleologen er nog wat nieuwe stukjes bij. In het visitor center hangt een teller die de huidige lengte bijhoudt).

We kopen eerst een broodje bij de Farmwald’s Restaurant & Dutch Bakery. Wij zijn wel benieuwd wat er dan Nederlands aan is. Daar komen we niet helemaal achter: het blijkt gerund te worden door de Amish. Een vrouw met een hoofdkapje op smeert een dikke dubbele boterham voor ons.

Mammoth Cave is de grootste bezienswaardigheid van dit deel van Kentucky. Het is dan ook best druk, en we gaan met een groep van 100 opgewonden omg-Amerikanen en een paar Duitsers de grot in. Past makkelijk.

De grot zelf laat zich allemaal niet zo goed fotograferen, maar het is indrukwekkend. Soms lopen we door enorme hallen, denk een beetje Lord Of The Rings: dan weer moet de hele groep zich door toch wel een vrij smal gangetje wurmen (‘Fat Man’s Agony’ noemen ze dat punt dan, de lolbroeken).

Dag 28

Mammoth Cave ligt midden in een groot National Park. Omdat we steeds zoveel wandelen, gaan we vandaag eens kanoën. We verzamelen bij Caveland Canoes en rijden met een krakkemikkig busje met aanhanger door het bos, de herten en kuilen ontwijkend, naar de Green River. Daar gaan we de rivier op. We vertrekken tegelijk met een gezinnetje en twee vissers. Als we die met onze superieure kano-techniek vrijwel direct hebben ingehaald, hebben we een heerlijk rustige tocht over een rustige rivier. Dat laat zich gelukkig wel goed vastleggen. 
 

We zien een groene reiger - heel zeldzaam. Als het gezinnetje op de terugweg beweert dat zij een Bald Eagle hebben gezien, kiezen wij er knarsend voor om ze niet te geloven. (Vast gewoon een ordinaire zwarte gier).

Dag 29

Kentucky staat bekend als de “bluegrass state” - naar het gras dat hier in de lente een blauwe waas krijgt. Bluegrassmuziek is als genre begonnen door Bill Monroe, die hier vandaan kwam. We gaan dus weer eens op bedevaartstocht, dit keer naar Rosine, Kentucky, waar Bill is geboren (in 1911) en opgegroeid.

Hier is een museum over Bill Monroe. Dit keer is het een stuk minder glad en gepolijst dan eerder: dat lijkt hier in Kentucky een stuk minder ontwikkeld dan in Tennessee. Het museum bestaat uit een hoop, ik zeg het maar gewoon eerlijk, prul. Toch kijken we beleefd een half uur rond, want we zijn de enige bezoekers, en de mevrouw achter de kassa is zo aardig. En we zijn ook steeds in haar zichtlijn.

Bill Monroe heeft muziek leren maken van zijn Uncle Pen, waar hij een paar jaar bij in huis woonde. Uncle Pen’s cabin is open voor publiek, en daar rijden we naartoe. Het is wel bijzonder om dan boven op de heuvel te zijn, waar het hutje van Uncle Pen staat. In het nummer Uncle Pen zingt Bill Monroe:

Late in the evenin' about sundown
High on the hill and above the town
Uncle Pen played the fiddle, oh how it would ring
You can hear it talk, you can hear it sing

In de deuropening van Uncle Pen’s blokhutje staat een lief oud mevrouwtje. Pas later realiseren we ons dat zij daar de hele dag zit te wachten tot er iemand langskomt. Eenmaal binnen begint ze direct enthousiast, maar ook systematisch, alle foto’s en objecten in het blokhutje aan te wijzen en van grondig commentaar te voorzien. Wisten we dat Bill Monroe broers had, en wat er met hen is gebeurd? Wie getrouwd was met wie? En trouwens, zij is zelf opgegroeid in Rosine, en kende Charlie Monroe goed, die haar als kind meenam in zijn Caddilac... Nou goed: het blijkt al snel dat we hier niet makkelijk onderuit gaan komen. Als Josefien voorzichtig hint dat we eigenlijk nog andere dingen wilden doen vandaag, werpt ze ons een vreselijk ijzige blik toe. Uiteindelijk lukt het toch om er een eind aan te forceren en kunnen we ontsnappen.

We rijden nog even langs het graf van alle Monroes, en dan door naar Owensboro. Hier is de Bluegrass Hall of Fame. Er is veel overlap met wat we al eerder hebben gezien, maar toch ook nog wel veel leuks te zien. Naast de ingang van het museum hangen banjo’s, gitaren, mandolines, basgitaren en violen waar op gespeeld mag worden. Een jongetje van een jaar of tien fiddle’t een lekker deuntje. We eten nog leuk in Owensboro (Josefien mag taart) en dan rijden we weer naar huis.

Dag 30

Het is onze laatste kans om nog eens een goede hike te doen. We besluiten een flink stuk te rijden, naar Big South Fork, ook weer zo’n national park. We bezoeken Blue Heron. Dit is een plek waar vroeger een koolmijn is geweest. Er is een openluchttentoonstelling over het leven in de mijn, en er is een prachtige wandeling, met uitizcht op de Devils Jump en de Blue Heron Gorge. Toch weer een ander type omgeving dan we tot nu toe hebben gezien, met wat meer prominente rotspartijen, een gorge, en een snelstromende rivier.

Halverwege de wandeling schrik Jesper zich een hoedje want naast het pad ligt een flinke slang. Hurrr! Dit is een copperhead. Hij ligt er rustig bij, maar deze jongens zijn behoorlijk gifitig. Gelukkig houden ze zich ook rustig zolang je er niet op stapt. Daarna horen we nog een paar keer wat onheilspellend geritsel in de bosjes, we stappen maar flink door want we hebben onze portie gevaarlijke dieren wel weer gehad!