Bristol, deel 2

Dag 21

Vandaag een rustig dagje. We zitten hier in de “tri-city-area”. Bristol is een van de drie; vandaag willen we eens kijken in Kingsport, TN, stadje nummer twee van de drie.

Dat blijkt best wel aardig. Maar zoals wel vaker is het centrum vrij klein: downtown is slechts een straat, gevuld met de ‘antique shops’ waar men allerlei prul kan kopen - maar er is niemand op straat.

We hadden erop gerekend hier te lunchen. Nou lukt dat altijd wel: je hoeft je hier nooit zorgen te maken of er iets te eten is, en er zijn trouwens ook altijd toiletten te vinden. Het spannende is meer: lukt het ook om de fast food te ontlopen, of wordt het toch weer een hamburger?

Het belooft niet veel in Kingsport: het is uitgestorven en er zijn niet zoveel eetplekken in downtown. Maar bij toeval proberen we het donkere deurtje van de “Mustard Seed Cafe”. Bingo! Als die opengaat blijkt plotseling waarom het op straat zo uitgestorven is: het is een reuze gezellig, groot eetcafe, en heel Kingsport zit hier.

Leuk aan zo’n cafe is dat er dan echt ‘southern cuisine’ wordt geserveerd. Inmiddels is ons wel duidelijk wat de insteek is: maak de dingen niet te moeilijk, zet in op comfort, en zoek daar de overtreffende trap van op. Dat vertaalt zich als volgt: Josefien krijgt én een tosti, én quiche, én een salade, én een gebakje, gewoon alles; en is mijn broodje corned beef met zuurkool zo ontzettend dik belegd…dat is gewoon valsspelen.

Daar drink je koffie bij, met refill van de uitstekende en uiterst vriendelijke bediening. Thee vinden ze hier maar gek: standaard is het idee dat je ‘sweet tea’ drinkt, koude ijsthee. Oh ja, en de zakjes chips. Bij elke lunch een klein zakje chips erbij.

Met een “lunch” in de bakkes rijden we naar Elisabethton, een ander stadje hier in de buurt. Hoogtepunten daar zijn een overdekte brug, en de hoogste fern van Tennessee, hoewel we die niet vinden.

In de avond rijden we naar Bristol. Op het pleintje bij de mural van alle muzikale beroemdheden uit Bristol is een gratis concert geregeld, waar wij komen uitbuiken. Zelfs de kleinste stadjes hebben hier een volle culturele agenda. Helaas is het heel slecht uitversterkt, maar dat hindert niet - toch een leuke avond.

Dag 22

Vanochtend gaan we naar de grootste trekpleister van Bristol: de “Birthplace of Country Music Museum”. In 1927 zijn hier in Bristol de eerste opnames gemaakt van de Carter Family en van Jimmie Rodgers, die daarmee enorm bekend werden. Aan deze ‘Bristol Sessions’ is hier een heel museum gewijd.

We hebben het weer naar ons zin. Musea hebben ze hier wel goed begrepen; je kunt hier op je gemak naar alle nummers uit de Bristol Sessions luisteren, waarbij over elk nummer een heel verhaal te lezen is; en er draaien leuke films, waaronder eentje waarin muzikanten een aantal nummers van de sessies bespreken, per instrument uitpluizen en naspelen. Ja okee, of misschien is dit gewoon precies het museum voor ons.

Hierna doen een dappere poging om nog snel een brood te kopen, maar dat is op. We stappen naar binnen bij een kleine diner waar groot ‘SANDWICHES’ op de luifel staat, maar die hebben ze niet. In plaats daarvan is het de meest Amerikaanse plek waar we tot nu toe zijn geweest. We bestellen een BLT. Ja, jullie denken, dat valt wel mee, dat is onschuldig. Nee, dit is dus een BLT:

Leuk weetje: Hank Williams is voor het laatst levend gezien in deze diner.

Maar goed, we moeten doorrrrr: opnieuw naar Galax, Virginia, waar we al eerder waren deze vakantie, is deze week de Fiddlers Convention. Dat is de grootste jaarlijkse old-time/bluegrass-muziekwedstrijd die er is.

Eenmaal in Galax maken we eerst nog een pitstop bij “Veterans Leather”. Jesper had deze winkel de vorige keer al gespot, maar toen was ‘ie dicht. Het lukt om hier een mooie broekriem te kopen, handgemaakt en op maat gemaakt door een Vietnam-veteraan, die graag even een praatje met ons maakt en daarbij nog even kankert op de “de-moh-crats”, want dankzij “O-bah-mah” kan hij moeilijker aan zijn buffelhuid komen. Als we vertellen dat we hierna naar Kentucky gaan, trekt hij een vies gezicht. “Oh, I don’t like Kin-tucky. It’s dirty there!”.

(Nou moet ik zeggen: het klopt wel dat het hier dus inderdaad heel netjes is. Daar kunnen wij nog wel wat van leren. Er ligt hier bijna geen afval op straat, ook niet langs de weg, of in de berm, of bij picknicktafels. Of dat in Kentucky anders is, zal blijken..)

We maken nog een foto van het restaurant The Smoke House, waar we eerder over schreven. Aan de overkant zie je de Rex Theater, waar we naar een concert waren geweest. 

Hoe dan ook, door naar de Fiddlers Convention. Dat is een festival dat een week lang duurt, en dus een grote muziekwedstrijd. Mensen kamperen hier de hele week en maken samen muziek op de camping. Heel gemoedelijk allemaal. (Zagen jullie nog een veld met tentjes voor je? Vergeet het maar, grote dikke campers natuurlijk he.) Bij wijze van avondeten nemen we een vieze wrap bij een foodtruck van twee hele lieve mensen met Trump-petjes op.

Vandaag zijn de bluegrass-violen, de dulcmers en de banjo’s aan de beurt. Een voor een komen de muzikanten het podium op, vergezeld van een begeleider met een ritme-instrument (gitaar, mandoline, of bas). Ze spelen allemaal een of twee minuten hun meest virtuoze stukkie. Het zijn er wel honderd per instrument. Er doen ook kinderen mee (vandaag meer voor de lol, want gisteren waren de wedstrijden speciaal voor kinderen). Een jury beoordeelt uiteindelijk wie wint. Vanaf de tribune kun je alles goed horen. Nog beter is natuurlijk als je je eigen stoeltje meeneemt, zoals Amerikanen blijkbaar in groten getale doen.

Als we het gefiddle niet meer volhouden, rijden we over de donkere kronkelwegen naar huis.

Dag 23

Onze laatste dag in Bristol, en vandaag gaat het regenen. Dus we shoppen eerst bij de western wear-winkel in Bristol en rijden daarna naar Clintwood, VA, naar het Ralph Stanley-museum. Ralph  Stanley is een bekende bluegrassmuzikant, en een van de Stanley Brothers. Om in dit afgelegen bergdorpje te komen is een bijzondere rit, door de heuvels van Virginia.

Het museum zelf is klein, en alleen leuk voor fans van Ralph Stanley, maar goed - dat zijn wij, dus het is leuk. Bij elke vitrine kun je je koptelefoon inpluggen, en hoor je de wijlen Ralph zelf een verhaal vertellen over wat er te zien is: best een goed concept eigenlijk. We zijn de enige bezoekers in het museum en omdat we helemaal uit Nederland komen, mogen we samen op de foto achter de kassa van het museum.

Na het museum rijden we nog even door naar de plek waar de Stanley Brothers zijn geboren en begraven liggen: een “holler” op Smith Ridge, een kwartiertje verderop. Vanaf “Carter Stanley Highway” voert een klein, heel steil weggetje omhoog naar de eindbestemming. Het is hier heel afgelegen, onderweg zien we een hert. Maar als we de top bereiken, blijkt er plots een grote kampeerplek te zijn. Dit is de plek waar jaarlijks het Hills Of Home-muziekfestival wordt gehouden, ter ere van Ralph Stanley.

Bij het graf is een speaker geplaatst waar keihard muziek van de Stanleys uit schalt. Typisch. 

En dan mogen we weer terug, de berg af, terug naar Bristol. Morgen in de auto naar Oakland, Kin-tucky!