Roan Mountain

Dag 14

We rijden weg uit Asheville over de Blue Ridge Parkway. Onderweg stoppen we nog even bij het Folk Art Center. Hier worden ambachtelijke (kunst)werken uit de Appalachen tentoongesteld en verkocht in de winkel. Wat we bij het Museum of Appalachia in de houten hutten zagen liggen, wordt hier achter glas gepresenteerd. Quilts, houtsnijwerk, glaswerk en gevlochten manden. Een knutselwerkje van drie muzikanten, gemaakt door Emma Kilgore Marshall uit Virgina in 1940. 

We maken nog een korte tussenstop in Boone, waar Doc Watson vandaan komt, een inmiddels overleden bluegrass/old-time muzikant die ons nauw aan het hart ligt. We komen er - soort van - langs op weg naar onze volgende verblijfplaats. Eenmaal daar vinden we Boone een klein, maar wel charmant stadje midden tussen de bergen. En daar zit ‘ie dan, ergens op een straathoek, good old Doc op een bankje met zijn gitaar. 

We delen ook nog een icecream sandwich, want we zitten al een tijd in de auto. En dan mag dat!

‘S Middags komen we aan in Roan Mountain. Dit is helemaal in het oosten van Tennessee, midden in de Appalachen. In dit deel van het land is er veel armoede en drugsproblematiek. Langs de weg staan borden als: “When you’re high, don’t drive!”. We merken daar als toeristen weinig van, - en Amerikanen rijden sowieso vrij rustig, als je eenmaal begrijpt dat je hier 10-15 mijl harder moet rijden dan de speed limit. Hoe dan ook, voor het eerst zien we wel armoede. Ons huisje ligt langs een klein weggetje met slecht onderhouden huizen; kapotte auto’s en rommel op het erf, kinderen spelen op de weg terwijl de ouders rondhangen op de veranda.

We hebben hier een paar dagen een cabin gehuurd op Roan Mountain. Redelijk afgelegen, hoewel ook weer niet zo enorm midden in het bos als de foto’s doen geloven. Het is wel helemaal echt, van hout, met een veranda waar de striped chipmunks op spelen.

Dag 15

Als je een boshut huurt is dat de belevenis. Dus we hangen een dag een beetje rond. Uiteindelijk besluiten we nog even te gaan kijken bij de geboorteplaats van Davy Crockett, want dat is hier in de buurt. En wie is dat ook alweer? Ja, zo’n vent met een coonskin cap. In de tijd dat het hier werd gekoloniseerd was hij een belangrijke figuur.

We leren trouwens dat er rond 1800 voor het eerst een wit kind werd geboren aan de Tennessee-kant van de Appalachen. Daarvoor was dit allemaal territorium van de Cherokee, en was de afspraak dat de witten zich hier niet zouden laten zien. 

Het museumpje ligt in de middle of nowhere en is vooral leuk omdat we van de vrijwilliger-mevrouw mogen poseren met Davy Crocketts coonskin. Daarna doen we een mooie wandeling langs de Lime River. Libelles, vogels en wilde bloemen. 

s Avonds besluiten we een tip te volgen uit het mapje in het huisje. We gaan pizza eten.

Hoe dat hier gaat is als volgt: je rijdt over de snelweg, en plotseling vindt de TomTom dat je moet afslaan. Nu? Er is geen afrit, en vaak ook geen een bordje. Dat betekent: subiet van 100 naar nul en met een scherpe bocht naar rechts (of nog erger: naar links, de snelweg oversteken). Rijd je er voorbij, dan mag je een u-bocht proberen.

Daarna rijden we een tijdje rond in de vallei, waar hier en daar een huis staat maar toch zeker geen pizzeria? Of ja, kijk… daar staan wel wat auto’s? Dan komt achter een villa kalelbont-huis met rondscharrelende kippen plotseling toch de Smoky Mountain Bakers tevoorschijn. En het is er druk! Heel Roan Mountain zit hier voor zijn pizza.

En is het dan de moeite waard? Nou, voor de pizza zelf hoef je het misschien niet echt te doen, die is vooral vettig, maar het is wel erg gezellig. En als je het leuk vindt kan je er een ‘root beer’ bij nemen, zoiets dat je wel van naam kent maar thuis niet hebt. Dat het best wel een beetje vies is, daar wen je vanzelf weer aan.

Dag 16

Het regent! De hele dag! Ja, in Nederland regent het ook, dat weten we wel. Maar hier regent het echt hard. Ja, in Nederland regent het ook echt hard, maar.. dit is wel anders. Wist je trouwens dat delen van de Appalachen regenwoud zijn?

Hoe dan ook, als het de hele dag regent gaan wij lekker naar Jonesborough, het oudste stadje van Tennessee (denk: 1780ish) en de ‘Story Telling Capital of the World’. Eerst lunchen we nog iets in een gezellig buurtcafé, waar we warm worden ontvangen door praatgrage ober Zachery, die vertelt dat Amerikanen bijna nooit vakantiedagen krijgen en dat de bevalling van zijn vrouw in het ziekenhuis 10.000 dollar had gekost. Maar gelukkig zijn er ook leuke dingen in Amerika, zoals dat ze kunst en muziek serieus nemen. In Jonesborough bijvoorbeeld, vertelt Zach, kun je een masters degree halen in bluegrassmuziek, en in storytelling.  

In het Story Telling Center, een vrij groot en chique ingericht theatertje, kun je dagelijks naar verhalen luisteren. Het verhalen vertellen presenteert men hier echt als een aparte kunstvorm. En dat is dus best heel erg leuk. We hebben kaartjes voor een verhalenverteller uit Ierland. In anderhalf uur komen er een stuk of tien korte verhalen voorbij, van Ierse mythen tot Dickensiaanse fabels en meer persoonlijke verhalen van de verteller. In deze regio wonen vooral veel nazaten van Ierse en Schotse immigranten, dus er is veel herkenning in de zaal.

Als we weer buiten komen regent het nog steeds. Nou ja! We proberen nog even de mall van Johnson City, maar dit is echt een doodse plek. Dan maar terug naar de blokhut voor een laatste avondje in het bos.

Want hierna gaan we alweer door naar Bristol, Tennessee: “The Birthplace of Country Music”!