Asheville

Dag 10

We steken de Appalachen over, laten Tennessee achter ons: we zijn nu in North Carolina. Het is te merken dat het hier ruiger is dan aan de andere kant: het gaat hier zo steil naar beneden dat er speciale ‘ truck runaway ramps’ zijn, grindbakken voor vrachtwagens met oververhitte remmen.

Na een uur of drie komen we in centrum Asheville aan. In alle boekjes wordt dit aangeprezen als de geweldigste stad van de regio. Wij vinden het iets als een combinatie tussen het psychedelisch-kleurige van San Francisco, het chique van een Franse badplaats, en iets van een kunstenaarsdorp. Voor elke toeristenwinkel met “Appalachian art”, vind je hier wel een “local beer brewery”, een LHBTQ-boekwinkel, of een coffeeshop - tenminste, soort van: marihuana is hier hoogst illegaal, maar er zijn rare mazen in de wet waardoor ze hier ook van alles wat er op lijkt wel mogen verkopen. 

We rijden door naar onze AirBnB in het noorden van de stad. Het centrum laten we ver achter ons: dit huisje ligt in een hele chique, rustige wijk, tegen een bergwand aan. Stil en veel vogels, en zelfgebakken chocolate chip cookies om ons te verwelkomen. 

Bij de supermarkt weerstaan we de verleiding om een kant-en-klaar-maaltijd te kopen om toch maar zelf een pasta’tje te fabrieken. Er is geen fornuis maar wel een elektrische pan. Ook weer een nieuwe ervaring!

Avondwandeling in de wijk & Hungry Man

Dag 11

We rijden vanuit Asheville helemaal naar Galax, Virginia, want daar speelt een band die we willen zien. Tussendoor stoppen we nog even in het stadje Mount Airy, waar de ‘Andy Griffith Show’ op is gebaseerd. Hm. Er zijn heel veel toeristen, die allemaal winkelen bij enorme kringloopwinkels (‘Antiques’) waar alles schreeuwend duur is. 

We rijden maar gauw weer verder. We willen namelijk ook nog naar het Blue Ridge Music Center. Het ligt ergens in de wildernis van de Blue Ridge Mountains en is gewijd aan de traditionele muziek uit de Appalachen, zoals bluegrass, old-time en folk. 

Als we Virginia inrijden lijken alle toeristen ineens verdwenen en ruilen we de snelweg in voor een kleine kronkelweg door de bergen. De TomTom is er ook een beetje beduusd van. Hij leidt ons op een dirt road het bos in en zegt dan plotseling: ‘bestemming bereikt aan uw linkerhand’. We rijden nog maar een stukje verder en verrek: daar is dan inderdaad een bordje. 

Op deze rustige plek kunnen we meteen aanschuiven bij een openlucht-concert. Drie totaal casual geklede, pretentieloze mensen die samen ontroerend mooi muziek maken, met de bergen op de achtergrond. Zwaluwen vliegen af en toe rond de muzikanten en duiken dan weer de vallei in. Bekijk hier het filmpje.

Het is nu niet ver meer naar Galax. Het is een uur of vijf als we hier binnenrijden. Er zijn precies twee restaurants. Bij eentje hangen drie tandeloze bebaarde kerels achter de bar en durven we écht niet naar binnen. In de andere uitspanning, The Galax Smokehouse, is het gelukkig gezellig druk. We delen een tafel met twee vriendelijke vrouwen uit West-Virginia, die ons uithoren over Nederland. We bestellen ‘brisket and gravy’ en ‘sloppy joe’ en cole slaw met Ranch-dressing. Mensen houden hun cowboyhoed gewoon op aan tafel. Yi-haw.

Om kwart voor 7 steken we de straat over naar het Rex Theatre. Daar spelen Russel Moore & IIIrd Tyme Out, een bluegrassband uit deze regio - hier grootheden, dat is wel duidelijk, want de zaal is uitverkocht (we hadden de laatste kaartjes!) en de sfeer is top. Vooral als ze hun nummer ‘Pretty Little Girl From Galax’ spelen gaat het dak eraf. We hebben er even voor in de auto gezeten, maar het was het waard: ook dit is weer echt een goed concert. De weg terug, in het donker door de regen, is goed te doen met chocolate chip cookies. Bekijk hier een filmpje van het concert.

Dag 12

De volgende dag brakken we uit bij de Bluegrass Brunch in Asheville’s befaamde kroeg Jack of the Woods. Een goede bluegrassband op de zondagochtend lijkt hier de normaalste zaak van de wereld. We hebben nog geen heimwee…. (Maar we missen jullie natuurlijk he). Hier een sfeerimpressie.

‘S Middags lezen we een boekje in de botanische tuin. Hee, is dat een kolibri..?

Dag 13

Vanuit Asheville vertrekt de Blue Ridge Parkway. Daar nemen we een dag de tijd voor. In feite zijn de Blue Ridge Mountains, dit deel van de Appalachen, een soort enorm openluchtpark dat je bezoekt door middel van een 80-kilometerweg. Dit is de grote toeristentrekker van dit gebied, maar er is gelukkig geen file (dat schijnt in de zomer wel te kunnen). Wel komen we een twee keer een groepje Nederlanders tegen, eigenlijk voor het eerst.

Om de vijf kilometer is er hier een uitzicht, en je kunt steeds stilstaan langs de weg om de vistas te bekijken. En die zijn spectaculair. Met een mobieltje maak je daar geen goede foto van, je moet het maar van ons aannemen. Het heet hier de Blue Ridge Mountains omdat de bergen echt blauw zijn. Het is een beetje alsof je naar een versteende zee kijkt. We wandelen een stukje naar de Craggy Garden, een prachtig bloemenweitje bovenop de berg. 

We rijden door tot Mount Mitchell, de hoogste bergtop in de Appalachen. Niet dat die nou zo ontzettend hoog zijn, het zijn vriendelijke bergen, geen woeste kale rotspieken. We doen nog een kleine hike op Mount Mitchell, en merken wel dat het boomlandschap daar anders is dan we tot nu toe gezien hebben: ferns en pine, in plaats van loofbomen. 

Dat was het dan alweer in Asheville. We gaan terug naar Tennessee, een paar dagen in een boshut op Roan Mountain!