Knoxville - deel 2

Welkom lezer! Lees je nog steeds? Begint het nog niet saai te worden, al dat ‘en toen, en toen..’? Goed hoor, wij gaan gewoon nog even door. Om een beetje bij te blijven een flink verhaal dit keer. Wel met spanning en sensatie! 

Dag 6

Tennessee vereert Dolly Parton. Er zijn murals van Dolly, elk restaurant draait Dolly, je koopt souvenirs van Dolly. Dolly, Dolly, Dolly. Nou, weetje, Dolly is eigenlijk ook best gezellig. En even tussendoor: van Trump heeft ze hier weinig concurrentie, die zien we eigenlijk niet zo heel vaak terugkomen.

Hoe dan ook, vandaag gaan we naar het epicentrum van dit al: Dollywood. Dolly komt uit Sevierville. Daar in de buurt heeft zij een groot pretpark geopend, waar wij natuurlijk al maanden geleden kaartjes voor hebben gekocht.

Vanaf Knoxville rijden we een uurtje door een prachtig stukje Smokies. In Sevierville zelf wordt het drukker op de weg. Dan leidt de Dolly Parton Parkway ons driebaans breed het e-nor-me parkeerterrein van het pretpark op. Dat is al bezienswaardigheid nummertje een. Eenmaal geparkeerd zou je op zich richting ingang kunnen lopen, maar dat doet niemand, want - dan moet je lopen. Met 35 graden is 20 minuten over een parkeerterrein lopen ook niet zo heel aantrekkelijk. Dan maar in de rij voor het elektrische trammetje.

Dollywood zelf is, zeg maar, 80 procent cowboy-Efteling en 20 procent Appalachen-Archeon. Het is vooral een pretpark met dikke rijen voor de achtbaan, maar je kunt er ook traditionele ambachten bekijken als glasblazen, houtbewerken en hoefijzersmeden, en vergeet ook niet de replica van het kleine houten hutje waarin Dolly is geboren en opgroeide met haar 9 broertjes en zusjes.

Verspreid over het terrein zijn ook nog een flink aantal theatertjes waar live shows draaien, dus er is veel muziek en theater. Er is een echte stoomtrein (uche) en er zijn tussendoor plotseling adelaars, want dat is Amerikaans. 

Bovenal is er veel gelegenheid om te eten. Er zijn tientallen plekken om eten te kopen, en je kunt hier echt alles eten wat je maar wil, zolang je zin hebt in snoepgoed of southern cooking, en dat wil zeggen: barbecue, hamburgers of dingen met gepofte aardappel (taters). 

We doen van alles een beetje: in een paar achtbanen (niet over de kop, maar wel plotseling achteruit), een beetje bluegrass, natuurlijk een ritje in de stinkende stoomtrein, we kopen een cinnamon bread (ja, een hele…) van de grist mill, en we eten een vega-corndog met curly fries en een gepofte aardappel met mac en cheese. 

‘S Avonds zijn we bekeerd en mogen we met het treintje weer terug naar onze auto.

Dag 7

Op deze dag waren we een beetje moe en hebben we niet zo heel veel gedaan. Het is ook vakantie he! We zijn gaan winkelen bij Walmart en daarna naar de film (Oppenheimer; bombastisch maar middelmatig vonden wij). Josefien heeft wel nog haar lievelingssmaak ijs aller tijden gevonden in een soort 50’s retro-ijszaak in Knoxville. Banana pudding met Nilla wafers-smaak en een topping van Graham cracker-dust. Ja ja.

Dag 8

We kunnen er weer tegenaan, dus: naar het Museum of Appalachia in Clinton, TN.

Het hele museum is in feite de collectie van een verzamelaar, die overal de gekste dingen vandaan heeft gehaald om een overzicht te geven van de bewoners van de Appalachen. Het is een museum vol met van die typische volkse verhalen uit de regio - bijvoorbeeld over de familie die in een grote holle boom woonde, en over Tater Hole Joe, die zijn hele leven in een grot heeft gewoond - zijn hoedje werd tentoongesteld; er was een meneer die in het geheim probeerde een perpetuum mobile te bouwen - nu in het museum te zien - en iemand die van God de zware taak had gekregen om overal religieuze boodschappen en betonnen kruizen neer te zetten, en met overal bedoelen we dus… óók in Italië, en op de maan (‘put this in Italy’, stond er dan op).  

Natuurlijk gaat het ook over muziek. Er zijn heel veel instrumenten - zelfgemaakte banjo’s en gitaren in alle vormen en maten. En de hoed van Bill Monroe! Ja hoor.

We slaan de enorme hoeveelheid scheppen, pikhouwelen en berenvallen maar even over en lopen over het buitenterrein, waar allerlei authentieke blokhutten te zien zijn. Die zijn hier naartoe gehaald door de verzamelaar. Wat dacht je van het blokhutje van de ouders van Mark Twain?

In het houten kerkje ziet Josefien plotseling zomaar een slang kruipen. (Nu ik het zo opschrijf bedenk ik me: eigenlijk dus een heel beladen symbolische gebeurtenis.) Het blijkt later een ‘rat snake’, niet gevaarlijk - maar toch.

‘s Middags eten we in het museum, echte ouderwetse boerenkost. Dat houdt in: bonensoep met corn bread. Even slikken, maar wel heel authentiek.

Om bij te komen maken we een wandeling in het Big Ridge State Park in de buurt. Dat blijkt weer erg mooi, en ligt rond een meer. We zien onderweg een hert met twee jongen.

Dag 9

We willen wel eens wat echte bomen zien. Daarom rijden we weer naar de Smokies, langs Dollywood, naar de Maddron Bald Trail. Daar kun je namelijk ‘old growth’  zien - oerbos, dat nooit is gekapt. Hieronder wat impressies van de hike.

Op de terugweg kraakt er een takje. Josefien schrikt op. Ze zag iets lopen in de rododendrons - zwart, op vier poten… 

We lopen heel voorzichtig wat verder en zien plots - ja echt, een zwarte beer. Dan ziet hij ons ook, schrikt en rent een stukje verder. Daar blijft hij even staan om ons te bekijken, rent nog wat verderop en graast verder. Met de verrekijker kunnen we hem (ik denk ‘hem’) nog even bekijken. 

Ja, er zijn hier dus echt beren, en je kunt ze gewoon tegenkomen. Met de foto ben ik te laat.

Poeh, okee. Was het al klaar? Nee, we rijden ook nog naar het hoogste punt aan deze kant van de Appalachen, naar Clingman’s Dome. We willen wel eens een goed uitzicht. Het is een uur slinger-de-slang omhoog, maar voila:

Nu zit onze week in Knoxville er weer op. We gaan de Appalachen over, richting Asheville, North Carolina.