Nashville - deel twee

Dag 2

In de ochtend onweert het weer. Daarom trekken we een ochtend uit voor een bezoek aan de Country Music Hall Of Fame & Museum in Nashville. Hier is de hele geschiedenis van de countrymuziek te zien, in tekst en film. Ook leuk zijn de instrumenten van de grote helden: de gitaar van Maybelle Carter en de mandoline van Bill Monroe.

De mandoline van Bill Monroe

Kostuum van Porter Wagoner, hij stond bekend als een liefhebber van lekker veel rhinestones

Een zeer oude banjo, gemaakt van de huid van een groundhog. Goed kijken - je ziet waar z’n pootjes zaten, en z’n koppie… ieuw

Jesper op de foto met Bill Monroe

Als we alles hebben gezien, is het weer plots ook weer stralend. Dat komt goed uit: we lopen de rest van de middag door downtown. In de ochtend was er letterlijk niemand op straat, maar nu de zon schijnt en de kroegen open gaan, is het plotseling chaos. De grootste straat, Broadway, stikt van de kroegen en in elke kroeg speelt minstens een countryrockband - en soms zelfs twee per kroeg, tegelijkertijd, op verschillende verdiepingen. Vanaf de straat is het een kakofonie van drums en gitaren, maar het klinkt eigenlijk best goed allemaal. De bijnaam ‘music city’ is dus wel verdiend. Bekijk een sfeerimpressie bij ‘ video’s’!

Eind van de middag rijden we weer terug naar East-Nashville. Om de hoek bij ons bnb’tje zit een van de hipste plekken in de wijk: een kroeg met ernaast een permanent opgestelde foodtruck, waar ze heel prima pizza’s verkopen en een jazzbandje speelt. Wijn is 15 dollar het glas, dus dan valt het bij ons thuis eigenlijk nog allemaal mee.

Dag 3

De laatste dag in Nashville alweer. s Ochtends vintage-winkelen we een beetje in East-Nashville. Dat is een kwartiertje lopen. Maar halverwege keren we om, en stappen we in de auto. Je leert dat lopen hier heel snel af, vanwege drie redenen:

1. Het is erg heet en er zijn veel heuvels.

2. Het kan elk moment enorm hard gaan onweren (wat ook gebeurt).

3. Je kan niet overal komen. Hoewel dat in deze wijk wel meevalt, moet je vaak veel te ver lopen voor een zebrapad.

In Fatherland St zitten allerlei hippe winkeltjes. Bijvoorbeeld een heel klein winkeltje waar ze alleen ‘biscuits’ verkopen. Dat is nou weer zoiets waarvan je wel weet wat het ongeveer is, maar waarvan je toch niet weet hoe het smaakt. Er staat een kerel achter de kassa die de kunst van het biscuit maken uiterst serieus neemt. Hij heeft maar een klein duwtje nodig (“We’ve never had a biscuit”) en hij steekt een enorm verhaal af over het tussentijds invriezen van deeg, de benodigde kneedtechnieken en hoe het toch echt wel anders is dan een scone. Op de achtergrond staat een ouderwets tv’tje met een clip van Limp Bizkit op repeat. De biscuits zijn, moeten wij toegeven, best wel goed.

We gaan vanavond naar de Station Inn, een legendarisch podium voor bluegrassmuziek. Daar komt vanavond Tim O’Brien, waar we allebei erg groot fan van zijn. Het nare is alleen dat we van tevoren geen kaartjes kunnen kopen. Het is “only at the door”, en die deuren gaan open om 7 uur. We willen daar dus stipt om 7 uur zijn. Of eigenlijk misschien toch wel een stuk eerder.

Daarom rijden we veel te vroeg naar de Inn, parkeren we de auto, en installeren we ons een beetje zenuwachtig bij een cafe aan de overkant met zicht op de deur, zodat we in actie kunnen komen zodra de eerste mensen in de rij gaan staan.

We hadden ons geen zorgen hoeven maken: om 7 uur, als de deur opengaat, staat er een klein groepje van 10 andere fans. Het is binnen klein, wel knus, een soort combinatie van een bruine kroeg en een voetbalkantine. We kiezen letterlijk de beste plekken uit,  bestellen een hele flauwe slice of pizza, en wachten tot 9 uur, want dan begint de show.

Gelukkig hebben we een leuke tafelgenoot om de tijd mee te overbruggen: Bill uit Atlanta, Georgia, die 15 uur in de auto heeft gezeten vanuit Missouri zodat hij bij dit concert kan zijn. We praten twee uur lang over bluegrass en Trump enzo. (Bill is een jaar of 60, best links en ‘not radically atheist, but definitely an atheist.’ Hij lijkt wel een beetje opgelucht dat hij even lekker vrijuit kan praten).

Dan komt Tim O’Brien met zijn band. Hij speelt 2,5 uur lang, en het is echt heel erg goed. De sfeer is relaxed, en is het een beetje surreëel allemaal. Nou ja, je had erbij moeten zijn, zeg maar. Josefien heeft een kort stukje gefilmd, dat kun je zien bij ‘Video’s’.

Na afloop loopt de Station Inn snel leeg. Dat geeft ons de kans om nog heel even kort met Tim te praten en een handtekening te scoren. Nu kunnen we eigenlijk wel weer terug naar Nederland. Maar we hebben nog vierenhalve week uit te zitten.

Nee hoor, grapje. Nu door naar Knoxville!